Onder de pet van... een doelman die kan voetballen

Maandag 30 juni 2025

Soest, Bosstraat-Oost.

Een doelman die kan voetballen, juist een meevoetballende doelman, daar hadden ze in onze tijd niet van gehoord. Maar hij was het, maar ook een doeltreffende grappenmaker en bovenal: een levende legende die bijna geen training of toernooi overslaat.
In deze exclusieve aflevering van "Onder de pet van…" nemen we u mee in het glorieuze en lichtjes ondeugende hoofd van de Benjamin op leeftijd van onze wandelvoetbalploeg: Gert ‘Gertje’ van der Vaart.

Hij is 80, klein van stuk, groot van daden en op dinsdagmiddag minstens zo scherp als de thee in de kantine. We spreken hem aan de rand van het veld, terwijl hij net zijn zoveelste doelpunt heeft gemaakt met een tikkie rechts, binnenkant voet, slinks opgesteld bij de goal, alsof hij nooit iets anders heeft gedaan dan het net laten bollen. "Ik sta altijd op de goede plek," zegt hij schouderophalend, alsof hij net zijn planten water heeft gegeven in plaats van een winnende goal te scoren. “Gert, jij verrast vriend en vijand tijdens onze wandel voetbalwedstrijden. Maar neem ons eens mee: wat was jouw grootste sportmoment ooit?”

Van der Vaart maakt het Ajax lastig….

"Ha!" Dat was in 1976. Niet de dag van de eerste maanlanding, maar wél de dag dat ik sportief de hemel inging. Ajax tegen SEC, op een bijveld van de Meer, oefenpot in de voorbereiding, 3800 toeschouwers, velen met een klapstoeltje of op een omgekeerde emmer langs het veld. En ik stond de tweede helft op de goal. Tegen Ajax, hè! “Onder meer Ruud Geels, Tseu la Ling in de basis … ik kreeg meer ballen op me afgevuurd dan een flipperkast die toen nog in de kantine stond.” En, zo vragen we hem. “Kreeg je er ook wat tegen?” “In mijn geheugen kreeg ik maar vier ( allen van Geels) tegentreffers, Ajax kreeg legio kansen, maar ze gingen er niet in!" “Ik zweefde, jongen. Echt, bij een hoge bal steeg ik boven Ruud Geels én mezelf uit” (we hebben de foto’s gezien). “Ik was 1 meter 68 (nu nog kleiner), maar op dat moment voelde ik me 2 meter 10. M’n grote voorbeeld Piet Schrijvers stond aan de overkant op doel en na afloop zei hij: ‘Jij hebt ons vandaag het leven zuur gemaakt.' "Als dat geen sportief hoogtepunt is, weet ik het ook niet meer.” “Toen Piet en ik gezamenlijk het veld afliepen klonk het applaus van de Amsterdammers, jazeker, ook voor mij!”

Droom je er nog van, Gert? “Af en toe". Dan lig ik in bed, droom ik en hoor ik weer het applaus. Word dan wakker… bleek het applaus… mijn eigen gesnurk. “Nou ja, als dat geen vorm van zelfbewondering is….?”

Even stil om in lachen uit te barsten….

“Wat weet niemand van je, Gert? Zelfs je vrouw niet?” Even, ja echt maar even, staat de mond van Gert, ‘als een doelman bij een strafschop’, doodstil. Een fractie van een seconde maar en dan die brede glimlach….. “Dat ik al 62 jaar gelukkig getrouwd ben.”
Een onderlinge blik volgt en dan barsten we samen in lachen uit. Dan weten we het zeker: deze man is voor altijd onverslaanbaar, in én buiten het veld.

Tot slot...

Met zijn gouden handen, zijn eeuwige gevoel voor humor en zijn fluwelen touch via de voetjes, is Gert van der Vaart een toonbeeld van alles wat wandelvoetbal mooi maakt. Niet de snelheid, niet de meters, maar het inzicht, het plezier en de trotse glimlach na een goal. En dus zeggen wij: chapeau, Gert! Onder jouw pet schuilt een ware Soester kampioen. En dat zien we graag, hier op Bosstraat-Oost.