Winnaars worden niet geboren, die worden gemaakt…

Een pracht van een titel, maar van wie kwam die spreuk ook alweer? Juist, deze maal nemen we in de serie onder de pet van…. een kijkje onder het hoofddeksel van een gesoigneerde heer, die ook nog eens lid van verdienste is van so Soest. Een sportman in hart en nieren. Een wandelende voetbalencyclopedie met gloriejaren van Curaçao tot Soest. Maak kennis met een swingend lid van de Oudere Jongeren van so Soest,  Marchel ‘the Wingman’ van der Lugt, negenenzeventig lentes jong (als je het uitschrijft lijk het jonger). Maar pas op Marchel is nog altijd scherp als zijn voorzet op maat.

Een reis door de top van het amateurvoetbal

Zijn carrière leest als een reis door het Nederlandse voetbal in zijn meest romantische vorm. De sixties, de tijd van flowerpower, wijde broeken en opkomende vrijheid, vormden het decor van zijn eerste grote wapenfeit. De Caraïben. Curaçao, 1967. Marchel is geen toerist met een cocktail, maar een stoere marinier met een missie. Als aanvoerder van het elftal van de kazerne Suffisant staat hij in de finale van het kampioenschap van de Nederlandse Antillen. Geen sinecure, wel bloedheet. In een wedstrijd waarin de zenuwen tegen de palmbomen kleefden, doet Marchel wat echte leiders doen: scoren wanneer het moet en op het juiste moment… kort voor tijd. Van der Lugt is matchwinnaar! De overwinning is binnen en de zilveren bal, uit handen van de Commandant Zeemacht van de Antillen (zie foto 2), wordt met recht het symbool van zijn aanvoerderschap en leiderschap. Pauw, aap of niet, trots op de rots was en is hij zeker.

Maar Marchel’s winnaarsmentaliteit houdt niet op bij de tropische glorie. In 1972 werd hij met Elinkwijk kampioen van de hoofdklasse van de KNVB (we hadden toen ook nog een onderbond met zes klassen, de UPVB). Marchel van der Lugt dus kampioen van de allerhoogste amateurklasse in Nederland (!). Onder inspirerende en passievolle leiding van Hans Kraaij sr. en zij aan zij met niemand minder dan (ex-international) Tonnie van der Linden (zie foto 3), bouwde hij mee aan een elftal dat menig tegenstander wanhopig achter de bal liet aanhollen. Ook zijn uitstapje naar het semi-profvoetbal bij sc Gooiland laat zien: deze man kan écht ballen (zie foto 4).

Kampioensfeest in eigen dorp…

Toch blijft zijn voetbalhart kloppen voor so Soest. En in 1974 is het weer raak. Onder trainer Jan Zwartkruis. ja, dé Jan Zwartkruis (ook trainer van het grote Oranje) promoveert Soest met Marchel van der Lugt in de ploeg naar de vierde klasse van de grote KNVB-bond. Een historische prestatie, met als bonus het feit, dat Marchel nu nog wekelijks met een van zijn oude maatjes van dat seizoen, Dick Dorrestein, op het wandelvoetbal veld staat. Want wie denkt dat de helden van vroeger nu stilzitten, heeft het goed mis.

En dan is er nog dat ene geheimpje. Dat geheimpje dat ‘niemand’ weet. Zelfs zijn vrouw niet. “Ik kan het enorm goed verbergen”. Marchel kijkt even weg, of niemand meeluistert, kucht, glimlacht en dan zegt hij het. “Verliezen... dat doet me nog altijd pijn. Tot in m’n vezels.”

Een kampioen met klasse en karakter. Onder die pet zit niet alleen voetbalverstand, maar ook het hart van een echte winnaar. We geven Marchel "the Wingman" van der Lugt ter afscheid een hand, als we weglopen roept hij ons na  “wel dinsdag de partijen eerlijk en afgewogen indelen, he?”.