Ode aan VELD 2

Maandag 18 mei 2020

In de website-update eerder deze maand ‘Spitten aan de Bosstraat, veld 2 en 5’ stond een wat kritische passage over veld 2 met daarbij zelfs de tekst ‘... zullen er geen tranen vloeien wanneer veld 2 machinaal wordt afgemaakt.’ Welnu, het klopt dat ik de tranen kan bedwingen, maar de noodzakelijke renovatie mag wat mij betreft gepaard gaan met een terugblik met veel meer respect. Daarom hierbij mijn persoolijke Ode aan VELD 2 in 5 episoden als tegengeluid!

I. Omnummeren uit den bose: Uniek bij So Soest: naast veld 1 ligt veld 3! Iedereen die wel eens een gastheer, -vrouw of in een coördinerende rol heeft rondgelopen op een voetbaldag, kent het verschijnsel. Het gaat dan om het moment dat je een bezoekende ploeg mag vertellen op welk veld ze mogen gaan voetballen. Zonder je bewust te zijn hoe onlogische jouw aanwijzing dan is, vertel je onze gasten dat de drie velden op een rij veld 1, veld 3 en veld 4 zijn en dat ons VELD 2 aan de andere zijde van de kantine ligt. Een historisch, kenmerkend en onbelangrijk feitje, gaaf toch!

II. Wisselen: In het seizoen 1988-1989 speelden we met So Soest 11 zo’n seizoen die we allemaal wel eens gespeeld hebben: samen met één andere ploeg veel te sterk voor de rest van de poule. Een seizoen dus dat eigenlijk maar wordt beslist in één uit- en één thuiswedstrijd. Welnu: onze rivaal was Achterveld 6 en de thuiswedstrijd was allesbeslissende ... op veld 2. Coach Jan Vlaswinkel had dagen gestudeerd op de sterkste opstelling en, we kunnen het hem niet meer vragen waarom, ook Peter Beijer maakte deel uit van de basisopstelling. Na tien minuten werd hij al gewisseld, de spanning op veld 2 was hem teveel geworden. Vele jaren later, reünietoernooi 90-jarige bestaan, was Peter zijn rol gedegradeerd tot die van scheidsrechter. Hij was toen de enige die NIET na tien minuten werd gewisseld. Ons reünie-team bestond uit 24 spelers zodat we bij de 7 x 7 wedstrijdjes 3 keer per wedstrijd het gehele team wisselden, niet vanwege de spanning maar vanwege de dorst. (zie foto hierboven)

III. Diepgaan over de werpersheuvel: Zonder er een compleet historisch overzicht van te maken: wist u dat ‘de keepershoek’ van ons veld 2 de overblijfselen zijn van een officieel honkbalveld. De hoge hekken staan er nog maar de dugouts en honken niet meer. Het ‘verre veld’ was dus gewoon ruim binnen de lijnen van het voetbalveld. Sterker nog: de werpersheuvel viel ongeveer samen met de zijlijn. Dus als je als rechtsbuiten werd diepgestuurd mocht je met bal over een verhoogde gravelheuvel zien te komen om de bal voor te mogen geven.

IV. Verslikken in een trekdrop: Ik ben 15 jaar jonger dan mijn oudste broer Paul en ging in de late jaren ’70 vaak met hem mee naar zijn voetbalwedstrijden in So Soest 4. Mijn broer of een teamgenoot stak me immers altijd wel wat muntjes toe voor een snoepje. Zo ook bij hun kampioenswedstrijd op veld 2. Vlak voor het eindsignaal had ik nog een trekdrop bij Meneer Vugts gehaald en daar zat ik net op te kouwen toen de scheidsrechter met het eindsignaal het kampioenschap van So Soest 4 definitief maakte. De euforische huppelrun het veld op, gepaard gaand met keihard hoge-noten-gorgelend gekrijs van coach Wout Postuma ... ik zou me bijna fataal verslikken in mijn trekdrop.

V. Top 5 Soester sportplekken: Het is een persoonlijke ode, dus er valt over te twisten. Maar voor mij als liefhebber van beschutte, groene en liefhebberij-ademende sportlocaties staat ‘het oude veld 2’ in de top 5 van meest fraaie plekken om even lekker te sporten. ‘Het oude veld 2’ is dan dat veld tegenover ons vorige Paviljoen, toen dus bijna geheel ombost. En om mijn top 5 compleet te maken: de atletiekbaan van AV Pijnenburg, veld 2 van Hees nog voor de ingrijpende bomenkap, de blauwe palen in de Soester Duinen en uiteraard onze unieke Petersbaan.

Tot op de velden, groet, André Hooft.

Het befaamde SO Soest 11 in het seizoen 1988/1989. Hier op veld 3 overigens

Delen op sociale media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail