Vakantie-infectie met corona...

Donderdag 19 november 2020

In vroegere tijden mochten we nog wel eens naar landen buiten onze eigen landsgrens en daar werd dapper gebruik van gemaakt. Binnen Europa deden we dat grotendeels met eigen vervoer, richting het zuiden, richting de zon, steevast achtervolgd door onze sleurhut. De bagageruimte was véél te klein om spullen voor vier, vijf man (gemiddelde gezinsgrootte). Voor twee weken moet, uit voorzorg, wel zovéél mogelijk mee, van aardappels tot PlayStation.

Tussen alle extra gecreëerde bagageruimte op de achterbank en hoedenplank moesten de nazaatjes worden gepropt. Deze vonden het niet erg, het was toch maar voor even, voor een goed doel én het einddoel compenseerde de beperkingen en het ongemak. Niet zeuren, en afwachten wat er allemaal gebeurt, stilzitten (een soort lock-down); komt goéd.

In aanvang waren er geen problemen; de slachtoffers op de achterbank leefden met het ongemak, waren goed gehumeurd op weg naar het einde van de beproeving.

De door de bestuurder gekozen muziek begint behoorlijk te irriteren en ging boven het geluid van het eigen oortjes uit. De onderlinge communicatie tussen de bank- en de stoelzitters voorin, werd gaandeweg wat korreliger. Waarom konden we niet even stoppen bij McDonalds, want mijn been begint te slapen, waarom kunnen we niet even langs de vangrail stoppen; “ik moet nodig“.

Dat we in de file kwamen, was van te voren gezegd, maar de praktijk is toch even anders ‘’waarom zijn we –toen- vertrokken en/of ís er geen andere route?"

Al het commentaar, al het gezeur (terecht of onterecht) werd door ouders, door jarenlange ervaring op dit gebied, minzaam en vol begrip geaccepteerd en in redelijkheid beantwoord. Het was echter onmogelijk om aan alle eisen van de verwachtingen te voldoen. Het werd oplopend ‘n communicatief gevecht totdat, totdat …. de bijrijder zich omdraaide en met enige stemverheffing en irritatie duidelijk te kennen gaf dat ze ‘nu even hun mond moesten houden’, ‘dat het even niet anders was‘.

Nog even volhouden, hopen dat er onderweg verder geen rare dingen gebeuren en dan komen we écht waar we wezen wilden.

Bij aankomst bleek dat alle maatregelen wel zijn vruchten hadden afgeworpen; we waren er;  nu konden onder genot van een wijntje en de zon lekker discussiëren over ‘wat als we … toen ”.

Wedstrijden in competitieverband zitten er even niet in, we kunnen wel twee dagen in de week trainen en op zaterdag onderling wat doen; het is naatje, maar het is even niet anders; zou nu heel even de bijrijder willen zijn …

Voor de senioren is het uiteraard helemaal naatje zo, met vier man een balletje heen en weer trappen is redelijk ‘niet leuk’, maar wellicht leerzaam ;-) 

We kijken nu al uit naar januari/februari wanneer we hopelijk weer kunnen ballen in competitieverband. Kunnen we daarna in de kantine discussies aan over stikstof en inclusiviteit, komt goed …

Namens de Jeugdcommissie

Leo Rauch

Delen op sociale media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail